Autor: Tillie Cole
Wydawnictwo: Filia
Muzyka to nie tylko słowa, nuty i dźwięki. To coś więcej. Uczucia, emocje i wyznania, które wyrażamy swoimi głosami. Śpiewając lub grając utwory jesteśmy w stanie dać kawałek siebie, swojego serca i opowiedzieć przejmująco fragment swojego życia.
Cromwell ma dziewiętnaście lat. W Europie jest znanym dj-em, każdy klub chce by właśnie w nim występował. Nikt go nie pamięta jako małego chłopca, który był niesamowitym dyrygentem i genialnym muzykiem klasycznym.
Podczas jednego z występów zauważa dziewczynę w fioletowej sukience. Ich oczy się spotkały, coś poczuli. On nie czuł tego od dawna. Taką iskierkę ciepła w sercu. Po tym spotkaniu długo nie mógł o niej zapomnieć. O dziewczynie w fioletowej sukience.
Bonne zobaczyła go pierwszy raz w klubie podczas jednego z występów. Zawiodła się. Jego muzyka nie miała w sobie żadnych uczuć. Była pusta i bezwartościowa. Czy kiedyś to się zmieni?
Sięgając po tę książkę wiedziałam o czym mniej więcej jest. Recenzja, która skłoniła mnie do jej przeczytania podkreślała, że to jest jedna z tych książek, przy których będę płakać. I właśnie tak było. Napięcie budowane przez całą historię sprawiło, że nagła kumulacja zdarzeń doprowadziła do łez. Ale czego mogłam się spodziewać po Tillie Cole. Każda jej powieść to prawdziwy wyciskacz łez. Przy czytaniu jej książek nie obędzie się bez paczki chusteczek.
Ta powieść doskonale pokazuje, że każdy w pewnym momencie życia może się zagubić. Zgubić samego siebie. I czasem jest to potrzebne, by zrozumieć co tak naprawdę jest w naszym życiu ważne. Dla czego lub dla kogo warto tu być. Odnajdując siebie, odnajdujemy również wartości i zaczynają one być dla nas czymś ważnym. Mamy tylko jedno życie i warto je wykorzystać w pełni. Gdy umierając spojrzymy wstecz z satysfakcją i stwierdzimy, że jesteśmy zadowoleni z naszego życia, to możemy odchodzić szczęśliwi. Wiedząc, że nic nie poszło na marne.
Muzyka w książce odgrywa bardzo ważną rolę.To na niej opiera się większa cześć wydarzeń i wokół muzyki kręci główny wątek. Osobiście muzyka towarzyszy mi praktycznie na każdym kroku. Gdy gdzieś idę zakładam słuchawki do uszy i muzyka leci. Także dlatego nie mogłam opuścić tej pozycji.
„Nasze życzenie” sprawiło, że zaczęłam myśleć, czy faktycznie uczucia w muzyce są takie ważne. Czy warto je uzewnętrzniać? Przecież można je zostawić tylko dla siebie. Oddzielić uczucia od muzyki. Nic w nią swojego nie wkładać. Ale czy wtedy utwory stawałyby nam się bliskie? Czy zrozumielibyśmy co autor chciał nam przekazać? Jaką historię chciał nam opowiedzieć? Nie. Uczucia nadają utworom realizmu i barw. Dzięki nim możemy odczuwać znacznie więcej.
Cytat: Ilekroć słyszałam melodię, coś budziło się w moim wnętrzu. Muzyka wsiąkała we mnie niczym mżawka w ubranie chłodnego dnia. Czułam ją w kościach.
Ocena 9.5/10
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz